Wall

Анхандаа тэр айдас төрүүлдэг байлаа.
Түүнд дөхөхөөс ч, хүрэхээс ч айж байлаа.
Нэгэн өдөр түүнд жаахан дөхөн очиж удаан ажиглан харлаа.
Тэр үнэндээ миний бодсон шиг тийм аймаар байгаагүйд сэтгэл тайвширан түүнд дээр болгоомжтойхон аажим аажимаар, өдөр өдрөөр, жил жилээр дөхсөөр байлаа. Нэлээн удаан хугацааны дараа түүнд сэтгэл татагдан түүнгүйгээр амьдарч чадахгүй мэт санагдаж эхэллээ. Тэр миний амьдралын нэгэн хэсэг болов. Тэр хэрэгтэй үед хэн ч болж хувирдаг байлаа. Сайн найз, туслагч, багш минь болдог байлаа. Тэр намайг сэтгэлээр унахад зоригжуулж, уйлахад нулимсыг минь арчиж өгдөг байлаа. Тэр намайг энэ хорвоод мэндэлж ухаан орсон цагаас минь эхлэн намайг орхиогүй үнэнч найз минь гэж би боддог байлаа. Гэхдээ би түүнийг хэнээс ч илүү мэддэг, бас тэр намайг хэнээс ч илүү ойлгодог гэж боддог байлаа.
Нэг шөнө хар дарж зүүдлээд, уйлан босч ирэхэд тэр миний дэргэд байсангүй. Түнийг дуудах гэтэл нэрийг нь санадаггүй, гайхан царайг нь санах гэж оролдов. Гэтэл түүний царай ерөөсөө санаанд орж ирэхгүй байлаа. Тэгээд түүний тухай бүх дурсамжаа сэргээхийг оролдов. Гэтэл юу ч санаанд орохгүй л байлаа. Түүнийг санаж чадахгүй, түүнийг дурсах ганц ч зүйлийг авч үлдээгүйдээ өөртөө харамсав. Тэр хэн байваа, хар дарсан зүүд үү, эсвэл сайхан зүүд үү. Ямартай ч тэр хэзээ ч миний дэргэд байгаагүйг би ойлголоо. Тэр бол толинд туссан хуурмаг дүрс, миний оюун ухааны нэгэн үл үзэгдэх хана байж л дээ.