My 25

Маргааш би 25 нас хүрнэ. Бага байхдаа 25 настай хүн гэхээр л их том болсон хүн гэж боддог байжээ. Тэгсэн 25 нас хүрээд өөрийгөө харахад нэг их ч том хүн шиг санагдахгүй л байна. Бүх хүмүүс магад тэгдэг байх л даа. Бидний хүрээгүй байгаа бүхэн биднээс хамаагүй хол, хүрэхэд хэцүү мэт санагддаг байх. Амжилт ч тэр, нас ч тэр. Хараахан хүрээгүй байгаа нас илүү ахмад том мэт, эсвэл хөгшин мэт санагдаж, хүрээгүй байгаа амжилтанд хүрсэн хүнийг хараад би энэ амжилтанд хүрч чадахгүй дээ гэж. Эсвэл би одоо энийг сураад ч яах вэ. Хэзээ хэрэглэнэ гэж сурна гэж боддог. Тэгтэл цаг хугацаа явсаар л нэг л мэдэхэд биднээс алс хол байсан зүйл ойртож ирэх үед "тэр үед би үүнийг хийж байх минь яалаа, хэрвээ тэгсэн бол" гэж харамсан боддог.
Аль эсвэл хэзээ ч хийхгүй гэж өөртөө амлаж байсан зүйлээ хийчихсэн л байдаг.
Зүгээр л нэг зуршил болчихож. Шинэ он гарахаар, эсвэл нэг нас нэмэхээр энэ хүртэл юу хийж, ямар замаар яваа вэ би гэж эргэж хардаг зуршилтай болчихож. Өнөөдөр миний 24 настай байгаа сүүлийн өдөр. 25 нас тун өвөрмөц нас. Учир нь хүүхдийн гэнэн зангаа хаяагүй орь залуу нас 25 насаар дуусч, оронд нь илүү томоожсон залуу нас ирдэг болохоор тэр.

Надад 18 нас тийм ч онцгой нас шиг санагддагүй. 18 наснаас илүү 17 нас илүү сэтгэл татам санагддаг болохоор тэр. 17 нас бол хууль ёсоор насанд хүрээгүй нас. Тэр ч утгаараа сэтгэл татам.

Миний хувьд 18 наснаас 19 нас илүү өвөрмөц нас байсан. Урьд тэгтлээ Бурхан шүтээд сүйд болдоггүй, бараг л шүтлэггүй байсан хирнээ 19 нас хүрээд гэнэт Бурханы шашныг маш хүчтэй сонирхож, аажимдаа тэр нь итгэл үнэмшил болж хувирсан даа. Учир нь тэр үеэс би хүмүүст атаархаж, аливаад тэгтлээ шунаж, бухамдаж эсвэл ямар нэг зүйлийг хэт эмзэгээр хүлээж авах нь багассан. Нэг ёсондоо neutral хүн болоод л хувирчихсан. Зарчмын хувьд өсвөр нас дууссан юм болов уу даа. ;) Нэг талаасаа энэ нь хүн шашингүй үзэлтэй байсан ч түүнтэй дүйцэх итгэл үнэмшилтэй байх ёстой юм байна гэдгийг ухааруулсан.
 Бас нөгөө талаас биднийг зовоож байдаг олон зовлонгийн шалтгаан бидний атаа, хорсол, хүсэл шунал, мунхаг байдлаас үүдэж байдаг юм байна гэдгийг ойлгуулсан.

Олон зүйлд шаналахаа больж, хэрэгтэй хэрэггүй зүйлд анхаарлаа хандуулж, бусад хүмүүсийн бодлыг хүчтэй хүлээж авахаа больсноос хойш амьдралыг арай өөр нүдээр харж эхэлсэн дээ.
 Урьд нь амьдрал зүгээр л зовлонгийн хар далай, шудрага бус мэт санагддаг байтал харин тэр үеэс амьдрал үнэндээ агуу том, гайхамшигаар дүүрэн юм байна гэж мэдрэгдэж эхэлсэн дээ.
Сургууль төгсөөд анх ажиллаж эхэлсэн 22 наснаас илүү 23 нас нь өвөрмөц онцгой байлаа. 23 нас хүрээд ажиллаж байхдаа үеийнхнээ хараад, ажиллаж байгаа орчноо хараад "би энд байх ёсгүй юм байна. Би арай өөр газар байх ёстой хүн юм шиг байна" гэсэн мэдрэмж төрсөн. Тэгээд өөрийнхөө байх ёстой газрыг хайж эхэлсэн. Энэ үед маш олон ажил хийсэн ч аль ч сэтгэлд хүрсэнгүй. Нөгөө талаас олигтой ажил ч олдохгүй л байв. Гаднаас нь харахад азгүйтэлтэй ч төстэй юм шиг харагдах энэ нөхцөл байдал үнэндээ намайг огт өөр газар руу чиглүүлж байсныг сүүлд нь ойлгосон юм. Энэ хорвоод шалтгаангүй зүйл нэг ч үгүй,  гаднаас нь харахад азгүйтэл мэт харагдах үйл явдал бүхэн мууг зөгнөж байдаггүй байх нь гэж бодогдсон.
Бага зэргийн алдаа, бэрхшээл, азгүйтэл угаас амьдралд байх ёстой зүйл бөгөөд түүнийг хүлээж авч сурах ёстой юм байна гэдгийг 23 нас надад ойлгуулав.
24 нас хүрээд ойлгосон зүйл бол амжилт гэдэг бол олон жилийн хүч хөдөлмөр, уйгагүй оролдлого, хичээл зүтгэл, алдаа, оноо, олон бэрхшээл саадыг даван туулсны үр дүн юм байна гэдгийг ухааруулсан. Хэрвээ хүссэндээ хүрье гэвэл бэрхшээлийг даван туулах стратеги боловсруул. ;) Бэрхшээл үндсэндээ бидний одоохондоо харж чадахгүй байгаа асуудлаас л болж үүсдэг юм шиг санагдсан. Хэрвээ ирээдүйгээс ирж яваа бэрхшээлийг олж хараад түүнийг даван туулах аргаа боловсруулбал бэрхшээл амжилтанд хүрэх нэг гишгүүр л болж хувирдаг юм байна.

Би энд ирээд олон зүйл сурч байноо. Ганц дан эрдэм номноос гадна, хувь хүнийхээ хувьд ч зохион байгуулалтанд орж, урьд нь байгаагүй олон чадварыг хар аяндаа л өөртөө бий болгож байна. Одоо бол ямар нэг асуудал тулгарвал азгүйтвэл дотроо "надад нэг том сургамж, нэгэн том хичээл боллоо" гэж боддог болсон. Одоо бас нэг жижиг асуудал надаас зууралдаад байж байна. Энэ асуудал сайнаар шийдэгдсэн байсан ч муугаар шийдэгдсэн байсан ч надад сургамж болсон энэ үйл явдлын тухай бичнээ. Магадгүй дэндүү гэнэн ч юм шиг тэнэг ч юм шиг алдаа ч гэсэн надад энэ алдаа "аливааг хэтрүүлэн үнэлж болохгүй. хашир зан хэзээд илүүдэхгүй" гэдэг хичээлийг зааж өгөх шив дээ.

Одоо миний сурч авч байгаа нэг том хичээл бол "маш сайн хувийн зохион байгуулалттай бол. цагаа ч, мөнгөө ч зөв зохицуул. Юмыг цаг алдалгүй аль болох түргэн барьж авч бай. Хүчээ зөв хуваарьла. Цаг алдах тусам бэрхшээл улам олноор гарч ирдэг. Айдастай нүүр тулах нь айдсыг ялах цорын ганц арга. Дээр нь спорт эрүүл байхын нэгэн томоохон үндэс гэдгийг ч бас хүлээн зөвшөөрч байна." Энэ бүхэнгүйгээр сурна гэдэг бүтэхгүй нь ээ. Нэг бол ядаргаанд орно. Эсвэл өөрийнхөө жинхэнэ чадвараа бүрэн дүүрэн харуулж, ашиглаж чадахгүй. :(
Тэгээд дээр нь нэмэхэд "Зөв сонголт хамгаас чухал. Зөв шийдвэр, зөв сонголт, сайн бодож боловсруулсан төлөвлөгөө ямар нэг амжилт заавал авчирдаг. Харин зөв сонголт, зөв шийдвэр амьдралын туршид хуримтлуулсан туршлагад дээр үндэслэдэг. Тийм болохоор туршлагатай, мэдлэгтэй хүнээс асууж, тусламж хүсч байх нь хэзээд илүүдэхгүй."

Миний суралцаж хичээл илүү ахимаг насны хүн болгоны хэлэх зүйл ч, "амжилтанд хүрэх дүрэм" гэсэн утга агуулгатай ном бүхэнд бичээстэй байдаг зүйл боловч хамгийн гол нь би одоо энэ бүхнийг өөрийн амьдрал дээрээсээ энэ бүхэн нь зөв зүйл юм байна гэдгийг алхам тутамдаа мэдрээд байгаа юм. Хүссэн хүсээгүй ч нөхцөл байдал аяндаа ийм хичээл заагаад байгаа юм даа.

Миний хорин хэдэн нас надад маш их зүйл сургаж, бас ухааруулж байна даа. Харин энэ бүхнийг үүнээс илүү эрт ухаарч болдоггүй нь харамсалтай. Ингээд бодоход үнэндээ хүн 18 насандаа биш 20 нэлээн гарч байж "том хүн" болж төлөвшдөг бололтой.

"Нас ахилаа гээд хөгширч байна гэж баярлах юмуу" гэж хүмүүс ярьдаг ч тэр хүртэл амьдралдаа туулж өнгөрүүлсэн бүхэн, түүний үнэ цэнэ бүхэн өнгөрч буй цаг хугацааны бидэнд өгсөн бэлэг билээ.

Сайн байна уу, миний 25 нас.